Την ώρα που το καθεστώς υψώνει τείχη προστασίας με αστυνομικούς επί της Ηρώδου Αττικού και κλείνει τον Εθνικό Κήπο απαγορεύοντας τη διέλευση των πολιτών ενόψει του ασφαλιστικού (διαβάζω στην καθεστωτική φυλλάδα «Αυγή», μειώθηκε το αφορολόγητο στα 8,636 ευρώ – ακόμη ένα σκληρό χτύπημα στην πλουτοκρατία που, ως ύαινα, λυμαίνεται τον τόπο θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του χρήματος και του νεοφιλελευθερισμού και άλλες μπούρδες) βαριά είναι η σιωπή που πέφτει πάνω από τον τύπο και τη δημοσιογραφία της χώρας, που απεργεί για δεύτερη φορά κατόπιν απόφασης του, πιστού στη συγκυβέρνηση, οργάνου της ΕΣΗΕΑ.
Την ώρα που το καθεστώς περνάει με κλειστές πόρτες τα νέα φορολογικά/ασφαλιστικά μέτρα προσπαθώντας να καλύψει με ισοδύναμα τις μεταρρυθμίσεις που ζητούν οι εταίροι εδώ και χρόνια, φορτώνοντας τις τσέπες των φορολογουμένων με νέα βάρη, ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας σιωπά. Και αντί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης των πολιτών, τον σκιάζει η φοβέρα και τον πλακώνει η σκλαβιά.
Την ίδια ώρα βέβαια, υπάρχουν και οι συνεπείς υπηρέτες του καθεστώτος. Οι οσφυοκάμπτες του που, ψελλίζοντας διάφορα φληναφήματα περί τσουβαλοποίησης της δημοσιογραφίας από τον κόσμο που έχει μπουχτίσει πια τις κακές ειδήσεις (άκουσον, άκουσον!), περί της ανάγκης της να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη (πετάμε στο ίδιο άρθρο και τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που πουλάει κιόλας – για εσάς λέω, κ. Ακριβοπούλου) και διάφορα άλλα χαριτωμένα περί ανορθογραφίας (οι ανορθογραφίες και η ανεπάρκεια των ελληνικών των ΣΥΡΙΖαίων έχουν πλέον καταστεί παροιμιώδεις), προσπαθούν να αποσυμφορήσουν τη βαλβίδα της κοινωνικής έκρηξης λυγίζοντας τη μέση τους και κλείνοντας το μάτι στη συγκυβέρνηση των αριστεροκαμμένων που διαπραγματεύεται γενναία εδώ και ενάμισι χρόνο, χωρίς επί της ουσίας να έχει περάσει ούτε ένα μέτρο.
Την ίδια ώρα υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν να αντισταθούν σε αυτό, με δελτία ειδήσεων, ρεπορτάζ, ραδιοφωνικές εκπομπές. Δεν συμφωνώ με όλους, κάποιοι δε εξ αυτών έχουν υπάρξει συνεπείς «υπηρέτες» των προηγούμενων κυβερνήσεων. Παρόλα αυτά, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν προσθέτουν το λιθαράκι τους στην ένοχη σιωπή που πλανάται στον αέρα. Και, σπάζοντας τα δεσμά της ΕΣΗΕΑ, προσπαθούν να ενημερώσουν τον κόσμο για τα τεκταινόμενα. Το σημαντικό είναι να βρεθούν και άλλοι να τους ακολουθήσουν.
Να βρεθούν κι άλλοι που θα κοντραριστούν με το πνευματικό γκουλάγκ και θα φανερώσουν ευθέως στον κόσμο τα όσα γίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Στο σημείο που βρισκόμαστε δεν χωρούν μέσες λύσεις: όσοι δημοσιογράφοι θέλουν να υπηρετήσουν τη δημοσιογραφία, οφείλουν να σταθούν απέναντι από το τείχος της σιωπής, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες. Να μιλήσουν και να ενημερώσουν για την καταστροφή της χώρας. Οφείλουν τώρα, περισσότερο από ποτέ, να είναι δημοσιογράφοι. Στην υπηρεσία του κόσμου και όχι της συντεχνίας τους. Διότι, τα όσα λέγονται και η στάση που τηρείται, δεν ξεχνιούνται.
Την ίδια ώρα ο Πάνος ο Καμμένος θέλει να στήσει γήπεδα paintball σε παλιά στρατόπεδα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
Tags: 
