Δεν ήταν δα και σημαντικό πλήγμα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας η αποχή του Έλληνα πρωθυπουργού από τη συνάντηση κορυφής της Ουάσιγκτον για τον εξτρεμισμό και τη μάχη κατά του ISIS. Στη συνάντηση, που έγινε υπό την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, ο κ. Τσίπρας είχε κληθεί σε ρόλο παρατηρητή. Δεν πήγε όμως διότι πήγε και η ΠΓΔΜ, με το όνομα που την έχουν αναγνωρίσει οι ΗΠΑ από το 2004 και σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος, ήτοι «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έτσι, ο πρωθυπουργός «σε ένδειξη δυσφορίας», όπως λένε οι διαβόητοι κυβερνητικοί κύκλοι, επέλεξε να μην παραστεί.
Βεβαίως, ο πόλεμος κατά του ISIS – με ή χωρίς την παρουσία του κ. Αλέξη Τσίπρα θα συνεχιστεί- αλλά με την αποχή έχουν χασούρα και ο ίδιος και η Ελλάδα. Οταν λέμε «χάνει ο ίδιος» δεν εννοούμε μόνο ότι θα είχε την ευκαιρία να φωτογραφηθεί και πάλι με τον κ. Ομπάμα. Η τεκμαρτή ζημιά είναι ότι δεν έμαθε. Αν ήταν παρών, θα εμπλούτιζε τις εγκύκλιες γνώσεις του, αλλά και θα καταλάβαινε περισσότερα για τις περίεργες γεωπολιτικές δυναμικές που αναπτύσσονται στην ευρύτερη γειτονιά μας με αφορμή τον ισλαμικό κίνδυνο. Θα είχε μια καλύτερη ιδέα για το τι μέλλει γενέσθαι στην γειτονιά μας. Μπορεί να μην είχε δικαίωμα παρέμβασης αλλά και μόνο η παρουσία του θα ήταν σημαντική· θα έδειχνε ότι η χώρα δεν είναι αποκομμένη από τις μεγάλες προκλήσεις της ανθρωπότητας, ότι είναι εκεί, ότι συμμετέχει. Στο κάτω κάτω της γραφής, η φωτιά που άναψαν οι «τρελοί του Θεού» φτάνει μέχρι την πλατεία Βικτωρίας. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες προσαράζουν στα ελληνικά νησιά, καραβάνια απελπισμένων διατρέχουν ολόκληρη τη χώρα και η πολιτική ηγεσία δικαιώνει τον Νίκο Γκάτσο που έγραφε: «Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι, εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη, και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς, το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς».
Η Ελλάδα έπρεπε να είναι παρούσα κι ας έβγαζε μια διπλωματική διαμαρτυρία για το τριαντάχρονο πλέον γινάτι της σχετικά με ένα όνομα που στοίχειωσε στη διπλωματία της χώρας. Είναι δε κατά κάποιον τρόπο αστείο ότι ένα πρόβλημα που φόρτωσε στη χώρα ο κ. Αντώνης Σαμαράς, να αντιμετωπίζεται από τον μεγάλο αντίπαλό του με την τυπική μέθοδο της αποχής από τα τεκταινόμενα· κι ευτυχώς να λέμε που δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνει… συμβολική κατάληψη του χώρου για λόγους διαμαρτυρίας.
Από τότε που η χώρα αφρόνως εγκλωβίστηκε στην ονοματολογία -μην ξεχνάμε ότι το 1993 για μικροπολιτικούς λόγους απορρίψαμε το πακέτο Πινέιρο που προέβλεπε σύνθετη ονομασία- ο κόσμος άλλαξε συθέμελα. Ολόκληρη σχεδόν η Ανατολική Ευρώπη εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.· ο Ερντογάν ανέτρεψε το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας· πέρασε μια αραβική Ανοιξη και ήρθε ο αραβικός Χειμώνας· οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές φούντωσαν σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο· μικρά παιδιά θαλασσοπνίγονται στις ακτές μας. Εμείς όμως παραμένουμε σταθεροί. Η υφήλιος ασχολείται με τον ISIS που ξεσχίζει δύο χώρες, αποκεφαλίζει ανθρώπους, ανατινάζει μνημεία της ανθρωπότητας και η Ελλάδα απαντά «εντάξει όλα αυτά, αλλά με το όνομα τι θα γίνει;». Η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβιστεί από το διπλωματικό αδιέξοδο που μπήκε για μικροπολιτικούς λόγους τη δεκαετία του 1990. Η ιστορία έγινε τσουνάμι κι αυτή, στα μάτια όλου του κόσμου, μοιάζει να παίζει στην ακτή με τα κουβαδάκια της.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
Tags: 
