Καράκας 18 Ιουλίου 2016 ώρα 9.30 το βράδυ. Πάνω από 40 ώρες χωρίς ρεύμα, χωρίς τηλέφωνο σταθερό και χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας στο εξωτερικό μέσω κινητού. Πάνω από 40 ώρες χωρίς ηλεκτρισμό. Πάνω από 17 χρόνια μια χώρα βυθισμένη στο σκοτάδι.
Γράφω για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ίσως μετά από χρόνια για να είμαι ειλικρινής, με μολύβι σε μια λευκή σελίδα χαρτί. Το φως που χρειάζομαι μου το χαρίζει ένα κερί στερεωμένο σε ένα πιατάκι του καφέ. Θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικά ζεστό και ρομαντικό σκηνικό. Μου λείπει μόνο ένα φτερό πένα, το μελανοδοχείο και με λίγη φαντασία θα μπορούσα να βρίσκομαι πίσω στο 1813 όταν ο Σιμόν Μπολίβαρ μαχόταν για την απελευθέρωση της Λατινικής Αμερικής και της Βενεζουέλας. Αλλά ενώ η εποχή του Απελευθερωτή μοιάζει σχεδόν μυθική στις μέρες μας, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα όνειρα του για το μέλλον της αγαπημένης του Βενεζουέλας δεν ήταν ακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα. Αυτοί που χρησιμοποίησαν, εκμεταλλεύτηκαν και έφθειραν το όνομα του, καπηλεύτηκαν το όραμα του και διαστρέβλωσαν το μήνυμα της ανεξαρτησίας του αγώνα του το μόνο που κατάφεραν τελικά είναι να υποχρεώσουν έναν ολόκληρο λαό να ζει στις ίδιες, αν όχι και χειρότερες, συνθήκες από εκείνες της εποχής του.
Και αν ακούγεται υπερβολικό ότι σήμερα οι συνθήκες στη Βενεζουέλα είναι χειρότερες από εκείνες της εποχής του Μπολίβαρ, πρέπει να καταλάβουμε ότι το κάθε σπιτικό και ο κάθε άνθρωπος προσαρμόζει τη ζωή του σε αυτά που η εποχή του παρέχει. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Δεν έχω κελάρι για να το χρησιμοποιώ σαν ψυγείο και να αποθηκεύω τα αγαθά μου. Δεν έχω πηγάδι για να βγάζω νερό στον 28ο όροφο της πολυκατοικίας και δεν μπορώ να βγω να κυνηγήσω στο δάσος για να ταΐσω την οικογένεια μου. Χρειάζομαι τον ηλεκτρισμό για το ψυγείο μου, χρειάζομαι τρεχούμενο νερό από τη βρύση του σπιτιού μου και χρειάζομαι γεμάτα ράφια στα καταστήματα τουλάχιστον με τα βασικά είδη διατροφής και προσωπικής υγιεινής. Αλλά μάλλον είμαστε πλεονέκτες καπιταλιστές όταν θέλουμε να θεωρούμε τουλάχιστον αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα δεδομένα και υποχρέωση της κυβέρνησης να τα παρέχει στους πολίτες της.
Τις πρώτες 24 ώρες χωρίς ρεύμα τις περάσαμε ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα διορθωθεί σύντομα. Τα σταθερά τηλέφωνα ήταν νεκρά και ευτυχώς που η γυναίκα μου είχε φορτίσει το κινητό της το προηγούμενο βράδυ και μπορούσαμε να παίρνουμε πληροφορίες για το τι συμβαίνει από φίλους που μένουν σε χαμηλότερους ορόφους. Αρχικά η «Ντόιτσε Βέλε» των φίλων μετέδιδε ότι τα σαΐνια της κρατικής εταιρείας ηλεκτρισμού προσπαθούν να επισκευάσουν τον μετασχηματιστή που είχε πρόβλημα. Αργότερα δυστυχώς περάσαμε σε σουρεαλιστικές ειδήσεις που διέδιδαν ότι επειδή ο μετασχηματιστής είναι τελειωμένος θα φέρουν γεννήτρια! Πιθανότατα μια υπέρ γεννήτρια Τέσλα που μπορεί να τροφοδοτήσει το μισό Καράκας με μια σταγόνα νερού. Υπερβάλω φυσικά, αλλά τα υπερπολύτιμα και λιγοστά τρόφιμα που είχαμε στο ψυγείο άρχισαν να ξεπαγώνουν.
Την επόμενη μέρα από τα ξημερώματα πήραμε την απόφαση με τη γυναίκα μου να βγούμε και να ψάξουμε για πάγο μήπως τελικά και σώσουμε ό,τι γίνετε να σωθεί, αλλά και για να βρούμε τρόπο επικοινωνίας με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας. Προσωπικά ήθελα να επικοινωνήσω και με τον κ. Θανάση Μαυρίδη που το πραγματικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον του με άγγιξε βαθύτατα. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε αλλά βρήκε άνθρωπο να μιλάει Ισπανικά και τηλεφώνησαν στην αδερφή της γυναίκας μου στην Ισπανία που μας μετέφερε και την ανησυχία του. Δυστυχώς όμως, καθώς τα κινητά στη Βενεζουέλα δεν παρέχουν πλέον τη δυνατότητα κλήσης εκτός χώρας, ο μόνος τρόπος επικοινωνίας ήταν μόνο μέσω υπολογιστή.
28 όροφοι κάθοδος στο απόλυτο σκοτάδι. Μιλάμε για εσωτερικές σκάλες χωρίς παράθυρα και χωρίς φωτάκια ασφαλείας. Βήμα βήμα, χέρι χέρι με μόνο οδηγό τις ανάσες και τους ήχους από άλλους γείτονες που επιχειρούσαν τη δική τους κάθοδο, έξοδο προς το φως. Μετά από περίπου μισή ώρα επιτέλους βρεθήκαμε στον δρόμο. Αν και το επιτέλους είναι σχήμα λόγου όταν μιλάμε για τους δρόμους του Καράκας. Βρήκαμε μετά από αρκετή ώρα ένα ίντερνετ καφέ και ενημερώσαμε όσους έπρεπε να ενημερώσουμε αλλά και συγκινηθήκαμε με την ειλικρινή ανησυχία ανθρώπων που μας γνωρίζουν μόνο μέσα από την καθημερινή μας επαφή στο Liberal.
Με δύο πεντακίλες σακούλες πάγο στα χέρια και με τις ίδιες συνθήκες σκότους ξεκινήσαμε την άνοδο για το διαμέρισμα. 28 όροφοι. Χώρα τροπική, ζεστή, βάρος στα χέρια και στην ψυχή την ίδια. Δεν είμαστε πια πιτσιρίκια, δυστυχώς και οι δύο καπνιστές και ομολογουμένως με όχι και τόσο καλή φυσική κατάσταση. Μπορεί να μας κόπηκε η ανάσα και η μέση καθώς ανεβαίναμε τα ατελείωτα σκαλιά, αλλά μου κόπηκαν κυριολεκτικά τα πόδια όταν τελικά διαπίστωσα ότι ο πάγος δεν είχε πια κανένα νόημα. Ότι υπήρχε στο ψυγείο, προϊόντα που είχαμε βρει με χίλια βάσανα και χρυσοπληρώσει ήταν όλα για πέταμα. Δεν έκλαψα με δάκρυα, αλλά με πιο βαθύ βουβό πόνο. Είναι γελοίο να πονάς για λίγο κοτόπουλο, λίγο βούτυρο και λίγο κρέας, αλλά αυτά είναι όλα όσα βρίσκουμε με πολύ κόπο και κυρίως πολύ χρόνο από τη ζωή μας στη Βενεζουέλα του 2016 της «μπολιβαριανής επανάστασης». Πέσαμε αποκαμωμένοι μέχρι που μας βρήκε το σκοτάδι. Ανάψαμε δύο κεριά και ξεκίνησα να γράφω…
Καράκας 18 Ιουλίου 2016 ώρα 9.30 το βράδυ.
Λίγο πριν τελειώσω το κείμενο αυτό, κατά τις 1.40 τα ξημερώματα, ανέλπιστα μπορώ να πω το ρεύμα επέστρεψε. Όπως είχε κοπεί ξανά και ξανά στο παρελθόν και όπως θα ξανακοπεί στο μέλλον. Έχουμε πια φως στο σπίτι μας. Το μόνο που απομένει είναι να διώξουμε το σκοτάδι από τη χώρα.
Πηγή: liberal.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
Μην ξεχνάμε ότι για το συγκεκριμένο καθεστώς και τον δικτάτορά του
ο Πετρος Φιλίππου έστησε μνημείο στα Καλύβια .
και μή χειρότερα.