Ανδρέας Πετρουλάκης Protagon.gr

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, έχει γίνει πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ. Το τωρινό «μονά ζυγά δικά μου» σχέδιό του είναι προφανές ότι στόχευε να εγκλωβίσει την αντιπολίτευση στην κλασική του παγίδα που στο μέλλον θα διδάσκεται στην πολιτική θεωρία ως «μέθοδος Τσίπρα». Αν συμφωνούσαν, θα έλεγε ότι ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει στην κοινή γραμμή που τον δέσμευε αν και ο ίδιος είχε άλλη γνώμη. Τα δε στελέχη του στα κανάλια θα συνέχιζαν το τροπάρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνεται και εκβιάζεται ενώ η αντιπολίτευση πιστεύει στα μνημόνια και το φχαριστιέται. Αν διαφωνούσαν, θα τους κατήγγειλε ότι δεν δέχτηκαν να σώσουν όλοι μαζί τις συντάξεις και τώρα είναι υποχρεωμένος να τις περικόψει μόνος του, εκβιαζόμενος φυσικά.

Aν ο νομοθέτης πίστευε ότι οι υπόλοιπες διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα δεν επαρκούσαν, τότε θα είχε δώσει στη σύσκεψη αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποφασιστικό χαρακτήρα και θα είχε περιγράψει με σαφήνεια τις προϋποθέσεις και το τυπικό της σύγκλησής της. Δεν συνέβη αυτό γιατί μια χαρά φτάνουν όλα τα υπόλοιπα θεσμικά για να λειτουργήσει η Δημοκρατία, και η διαδικασία αυτή του προεδρικού μεγάρου υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί επικοινωνιακές ανάγκες και όχι την ουσία. Πλην μιας περίπτωσης, ουδέποτε στη σύγχρονη ιστορία παρήγαγε πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα, τη δε φορά που παρήγαγε, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Μία άτυπη και αχρείαστη σύσκεψη παγίδευσε την εξωτερική μας πολιτική για δεκαετίες επειδή εκείνη η κυβέρνηση δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει μόνη της την πολιτική της. Και οι κυβερνήσεις για αυτό εκλέγονται.

Και καλά, εκείνο ήταν, πες, εθνικό θέμα. Τώρα τι υπήρχε να συζητηθεί που δεν μπορούσε (και επιβαλλόταν) να έρθει στη Βουλή; Ποιο ήταν το μείζον θέμα για το οποίο θεώρησε αναγκαία τη συζήτηση με τους άλλους αρχηγούς ο πρωθυπουργός που έκλεισε τις τράπεζες χωρίς να ρωτήσει κανέναν, που προκήρυξε Δημοψήφισμα εν κρυπτώ και παραβύστω, που αποφάσισε εκλογές αιφνιδιάζοντας ακόμα και στενούς συνεργάτες του; Γιατί τέτοια πρεμούρα από τον άνθρωπο που έχει αποδείξει ότι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι η γνώμη των άλλων; Είναι προφανές, υπάρχει μόνο η ανάγκη του να αποκτήσει συνενόχους, να κρυφτεί πίσω από μία κοινή απόφαση με θεσμικό βάρος, να αποποιηθεί στην ουσία των ευθυνών του τώρα που άρχισαν τα δύσκολα.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον κ. Τσίπρα τα τελευταία χρόνια είναι εύληπτο ότι από όλο το πακέτο των θεμάτων που συζητήθηκαν, το μόνο που τον απασχολεί είναι το Ασφαλιστικό. Το προσφυγικό το χειρίζεται μόνος του (με τα γνωστά αποτελέσματα) εδώ και πολύ καιρό για να μας πείσει ξαφνικά ότι τον έπιασε ο καημός της συλλογικότητας. Η συνταγματική αναθεώρηση όντως απαιτεί τη συγκρότηση διακομματικής επιτροπής την οποία όμως θα την προσδιορίσει η Βουλή με την ησυχία της και όχι η εσπευσμένη άτυπη συνάντηση των αρχηγών. Για τη δε Παιδεία, για την οποία υποτίθεται επίσης θα ζητούσε συναινέσεις, ήδη είχε σχηματισθεί ερήμην της αντιπολίτευσης μία, κατά 70% κομματική, επιτροπή διαλόγου. Το Ασφαλιστικό λοιπόν τον καίει γιατί είναι το πεδίο που θα συναντήσει τον παλιό του εαυτό και τους ψηφοφόρους του και ψάχνει εναγωνίως θεσμικό τοίχο να κρυφτεί από πίσω.

Η πρότασή του για συγκρότηση διακομματικής επιτροπής για το Ασφαλιστικό θα είχε νόημα αν υποβαλλόταν το καλοκαίρι, όταν έκαιγε τον πολιτικό του χρόνο – στο παραπέντε καμία επιτροπή δεν έχει χρόνο να κάνει τίποτα άλλο παρά να του δώσει άλλοθι . Άλλωστε υποτίθεται ότι ήδη είχε δημιουργήσει μία επιτροπών σοφών μόνος του, της οποίας τα πορίσματα δεν μπόρεσε να επωμισθεί και τα κατήργησε με συνοπτικές διαδικασίες. Πολιτική λύση ψάχνει πάλι ο κ. Τσίπρας λοιπόν, όχι από τους θεσμούς αυτή τη φορά αλλά από τους αντιπάλους του.

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, έχει γίνει πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ. Το τωρινό «μονά ζυγά δικά μου» σχέδιό του είναι προφανές ότι στόχευε να εγκλωβίσει την αντιπολίτευση στην κλασική του παγίδα που στο μέλλον θα διδάσκεται στην πολιτική θεωρία ως «μέθοδος Τσίπρα». Αν συμφωνούσαν, θα έλεγε ότι ήταν υποχρεωμένος να υπακούσει στην κοινή γραμμή που τον δέσμευε αν και ο ίδιος είχε άλλη γνώμη. Τα δε στελέχη του στα κανάλια θα συνέχιζαν το τροπάρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνεται και εκβιάζεται ενώ η αντιπολίτευση πιστεύει στα μνημόνια και το φχαριστιέται. Αν διαφωνούσαν, θα τους κατήγγειλε ότι δεν δέχτηκαν να σώσουν όλοι μαζί τις συντάξεις και τώρα είναι υποχρεωμένος να τις περικόψει μόνος του, εκβιαζόμενος φυσικά. Όπως όμως έλεγε και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μετά από έναν επαναληπτικό του Ολυμπιακού με την Παρτιζάν, «ντεν είμαστε παιντιά, μπρε, να φάμε την ίντια παγίντα ντιό φορές.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ