Υπάρχει μια γραμμή αντικυβερνητικής κριτικής που θεωρείται, όχι εντελώς αδικαιολόγητα, άγονη. Είναι η γραμμή που εμμένει στην καταγωγή του ΣΥΡΙΖΑ και καταγγέλλει τη διακυβέρνησή του ως ιδεοληπτική. Συνήθως, η κριτική αυτή συνδυάζεται με τη διαπίστωση ότι, αν και ιδεοληπτική, η κυβέρνηση έχει κατά τα άλλα παραδώσει την αριστερή της ταυτότητα στους δανειστές. Και ιδεοληπτική και συμβιβασμένη. Γίνεται; Βεβαίως και γίνεται. Eχει εξηγηθεί από τους ίδιους τους κυβερνώντες πώς γίνεται. Τα μνημόνια είναι «τακτικές», όχι «στρατηγικές» ήττες· είναι συμβιβασμοί αναγκαίοι, που θα αποδειχθούν αμελητέοι στον μακρύ δρόμο για τον σοσιαλισμό. Η Αριστερά λογοδοτεί στην Ιστορία και, μέχρι να εκπληρωθούν οι σιδερένιοι νόμοι της, επιτρέπει στον εαυτό της τα πάντα. Ήττες, μεγάλοι δρόμοι, σιδερένιοι νόμοι. Μα καλά; Πώς μπορεί να είναι σοβαρή η κριτική που βασίζεται σε τέτοια απολιθώματα; Κι όμως. Δεν είναι η Δεξιά που επιμένει να προσάπτει στην κυβέρνηση αρχαϊκά χαρακτηριστικά. Είναι η ίδια που επιλέγει να αυτοσυστήνεται ως δογματική δύναμη. Η ίδια φορτίζει ιδεολογικά τα πάντα, από τους όρους λειτουργίας των μεταπτυχιακών μέχρι την αποκομιδή των απορριμμάτων· και χθες έφτασε να ανακαλέσει μέχρι και το συνωμοσιολογικό κλισέ της «δεξιάς προβοκάτσιας». Ο Πάνος Σκουρολιάκος φοράει ακόμη τον ρόλο που τον καθιέρωσε στην επιθεώρηση. Αν δει κανείς τη λακωνικότατη ομιλία με την οποία υποστήριξε την τροπολογία του, που επιτρέπει να προσλαμβάνονται ως καλλιτεχνικοί διευθυντές στα Δημοτικά Θέατρα μέχρι και απόφοιτοι Γυμνασίου, θα πεισθεί: Ο ηθοποιός, που εξελέγη βουλευτής Αττικής με τον ΣΥΡΙΖΑ, κομίζει στη δημόσια ζωή το ναΐφ ύφος που είχε ο χαρακτήρας του ανεπιτήδευτου βλάχου, χάρη στον οποίο διέπρεψε στο σανίδι. Στη Βουλή δεν κουράστηκε με πολλά επιχειρήματα για τα ΔΗΠΕΘΕ. Η καλλιτεχνική αξία, είπε, δεν μετριέται με πτυχία.
Η τροπολογία δεν είναι σημαντική, αλλά είναι ενδεικτική. Είναι σαν να ακούει κανείς ήδη την απολογία για τη σκουρολιάκεια νομοθετική πρωτοβουλία: «Στον πολιτισμό δεν πρέπει να βάζουμε ταξικά κριτήρια»· «το ταλέντο δεν έχει ανάγκη ακαδημαϊκής πιστοποίησης»· «πολιτισμός χωρίς γείωση στη λαϊκή ψυχή είναι κούφιος ελιτισμός». Όθεν προκύπτει ότι το λαϊκό ταλέντο για να εκφραστεί, πρέπει να διοριστεί. Η τροπολογία, λένε οι καχύποπτοι, δεν είναι έκφραση ιδεοληψίας. Μπορεί να είναι απλώς «συστημένη» για κάποιον σύντροφο που δεν έστερξε να συνδυάσει τη καλλιτεχνική του αξία με τα αστικά πτυχία. Όμως, ούτως ή άλλως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα την υπερασπίζονταν ως «προοδευτική».
Γι’ αυτό είναι σημαντική η τροπολογία. Γιατί υπογραμμίζει μια δυσαρμονία: Στην υπεράσπιση της δημόσιας διαχείρισης των σκουπιδιών, στην πολιτική προστασία των Εξαρχείων, στα ΔΗΠΕΘΕ και στα πανεπιστήμια, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε προφανή αναντιστοιχία με την κοινωνία. Όχι επειδή το λένε τώρα οι δημοσκοπήσεις. Αλλά επειδή, υπερασπιζόταν ένα αξιακό σύστημα που η κοινωνία, προτού τον ψηφίσει, το είχε ήδη ξεπεράσει.

Του Μιχάλη Τσιντσίνη. Καθημερινή 29/6/2017

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ