Όλα αυτά θα ήταν πολύ διασκεδαστικά αν δεν φλέρταραν συνέχεια με την πανωλεθρία που φέρνει η τραγωδία.
Η χρονιά που μας αφήνει ήταν επεισοδιακή, γεμάτη σασπένς. Με μια εκκίνηση, τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, οπότε και οι βουλευτικές εκλογές, γεμάτη προσδοκίες και ηχηρά, γεμάτα συναίσθημα, συνθήματα από σημαντική μερίδα του κόσμου («πρώτη φορά Αριστερά»)· με ένα άκρως αγωνιώδες καλοκαίρι, οπότε η χώρα έφτασε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης· με τράπεζες σε αργία και κεφαλαιακούς ελέγχους που θα μας ακολουθούν για κάμποσο ακόμα· με απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (δημοψήφισμα, εκλογές Σεπτεμβρίου), έντονους τριγμούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε ΛΑΕ, Βαρουφάκη)· με μακρόσυρτες εκλογές και ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης· με την είσοδο στο ελληνικό Κοινοβούλιο κομμάτων και προσώπων που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν απλώς γραφικά, μα και με ένα κλείσιμο που, ενώ ουδεμία σχέση είχε με την οικονομία και τη σκληρή πολιτική, συζητήθηκε πολύ, έντονα και με πάθος: την πολύ πρόσφατη ψήφιση στη Βουλή του συμφώνου συμβίωσης.
Η χρονιά που μας αφήνει όμως είχε, πάνω απ’ όλα, μιαν απίστευτη τραγωδία που μοιάζει να μην έχει τέλος: τα μαζικά κύματα των κατατρεγμένων από τη Συρία καθώς και από άλλες δοκιμαζόμενες χώρες της Ανατολής, πολλοί από τους οποίους χάθηκαν κάτω από τα αγριεμένα θαλασσινά κύματα της Μεσογείου. Είδαμε όλοι παιδιά, ολόκληρες οικογένειες να ξεβράζονται στα τουρκικά και τα ελληνικά παράλια τη στιγμή που τα τεράστια νούμερα των ανθρώπων που επιμένουν να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Δύση (στην Ευρώπη πρωτίστως μα και σε ΗΠΑ, Καναδά) προκαλούν ζητήματα γεωπολιτικής και πολιτισμικής φύσης εντός της εύθραυστης πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε άμεση συνάρτηση με την τραγωδία μεταναστών και προσφύγων, το 2015 είχε τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και ένα αδιανόητο «τρενάκι του τρόμου» με τις φρικωδίες του «Ισλαμικού Κράτους», στη σκιά των γεωπολιτικών ισορροπιών τρόμου ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ-Ευρώπη με φόντο τον εμφύλιο της Συρίας. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο διεθνές πλαίσιο, η χώρα μας μοιάζει να βρίσκεται κοντά στο επίκεντρο της σεισμογενούς, πολιτικά και ιστορικά μιλώντας, αυτής περιοχής του πλανήτη. Είναι μια ιστορική στιγμή που οφείλει να υψώσει ανάστημα, κι ωστόσο είναι αυτή η στιγμή που η Ελλάδα μοιάζει περισσότερο απαξιωμένη και απομονωμένη διεθνώς από ποτέ.
Παρά τις απίστευτες ανθρώπινες τραγωδίες όμως, αν μπορούσα να συνοψίσω μέσα σε μία φράση το ελληνικό 2015, αυτή θα ήταν: ο θρίαμβος της γελοιότητας. Οι προσωπικές επιλογές του κ. Τσίπρα για συγκυβέρνηση, συμμαχία, υπουργεία κτλ. αναδεικνύει, εν μέσω μιας οξύτατης εσωτερικής οικονομικής κρίσης και ενός διεθνούς θανατικού, αυτό το στοιχείο της γελοιότητας με έναν τρόπο που δεν τον έχουμε ξαναδεί. Πέρα από τις βαρουφακειάδες και τις χλαμύδες στη Σαλαμίνα, τα γαβγίσματα αξύριστων υπουργών, τα «πνιγμένα» οικονομικά σκάνδαλα μεγαλοϋπουργών ή το φρέσκο πολιτικό φλερτ με άλλοτε γραφικές τηλεπερσόνες, υπάρχει κάτι ακόμα πιο γελοίο: ο τρόπος που έχουμε αποδεχθεί εμείς, ως λαός, τη μεγαλειωδέστερη υποκρισία στην ιστορία των ελληνικών κυβερνήσεων: ο πύρινα αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι εξίσου οργισμένοι «στα-τέσσερα» ΑΝΕΛ της λαϊκής ακροδεξιάς ψηφίζουν μνημόνια (με… «πόνο ψυχής», όπως λένε – αντί να παραιτούνται, στοιχείο που τους καθιστά όλους ακόμα πιο φαιδρούς) χωρίς πλατείες με αγανακτισμένους και, ως δια μαγείας, δίχως δελτία αυτοκτονιών εξαιτίας των μνημονίων.
Δεν γνωρίζω πόσο γελοίοι μπορούμε ακόμα να γίνουμε μέσα στο 2016, σίγουρα μπορούμε περισσότερο, και όλα αυτά θα ήταν πολύ διασκεδαστικά αν ο θρίαμβος της γελοιότητας δεν φλέρταρε συνέχεια με την πανωλεθρία που φέρνει η τραγωδία.
Η Καθημερινή. TΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
Tags: 
