Στο γραφικό Eritrai Ildiri τα δειλινά, οικογένειες πίνουν το τσάι ή τον τούρκικο καφέ, τρώνε λουκουμάδες και κοιτάζουν την δύση του ήλιου, πίσω από τα βουνά της Χίου. Οι ακτίνες του διαπερνούν την καταχνιά που δημιουργεί η απογευματινή ζέστη και ακουμπάνε στα δεκάδες νησάκια του Ildiri bay σχηματίζοντας περίεργα σχήματα με τις σκιές τους.
Αν έκλεινε κάποιος τα αυτιά του, ώστε να μην ακούει την βαριά ανατολίτικη τούρκικη προφορά, δεν θα ξεχώριζε αν το περίγραμμα και τα πρόσωπα των ανθρώπων διέφεραν από τα ελληνικά. Θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε μια ελληνική παραλία παρακολουθώντας τη δύση του ήλιου. Και ο τούρκικος καφές, είναι αυτός ο ίδιος ο ελληνικός, αλλάζει ανάλογα σε ποια πλευρά του Αιγαίου τον απολαμβάνεις.
Η Τουρκία κοιτάζει προς τη δύση, είτε για να δει τον ήλιο, είτε για να δει τον δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης. Είναι σαν ένα μεγάλο ιδεώδες, ένα στοίχημα που έβαλαν με τον εαυτό τους, θέλετε επειδή τους το ζήτησαν οι πολιτικοί τους, ή γιατί οι ίδιοι το νοιώθουν σαν μοναδική διέξοδο από την μιζέρια που τους προσδίδει η ανατολίτικη καταγωγή τους.
Πολλοί από αυτούς, όταν ακούν ότι είσαι Younan ή από το Yunanistan, αισθάνονται την ανάγκη να σου πουν πόσο ίδιοι είναι οι λαοί μας, πόσο αγαπημένοι μπορούν να ζήσουν και πόσο φταίνε οι πολιτικοί για τα δεινά των δύο λαών. Και δεν μπορώ να βρω σε ποιο σημείο έχουν άδικο.
Οι κόκκινες σημαίες με την ημισέληνο, κυματίζουν, σε κάθε αυτοκίνητο, σε κάθε πλεούμενο, σε κάθε σπίτι, που ο ιδιοκτήτης του θέλει να δείξει την διαφορετικότητά του από τους φονταμενταλιστές του Recep Tayyip Erdogan. Θέλουν μ΄ αυτό να τονίσουν, εκτός από την αντίθεσή τους στον πρωθυπουργό, την προσήλωσή τους στον ιδρυτή του νέου τουρκικoύ κράτους, τον Mustafa Kemal Atatürk, με τον οποίο “ανταλλάσουμε χειραψία” στη φωτογραφία. Και αυτοί αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία στην χερσόνησο των Ερυθρών και στη Σμύρνη.
Χιλιάδες σημαίες κυματίζουν, που αν δεν πτοούν τον πρωθυπουργό της Τουρκίας να αλλάξει την πολιτική του, σχετικά με τις μαντίλες και το θεοκρατικό καθεστώς που τον κατηγορούν ότι θέλει να εγκαταστήσει, τουλάχιστον ενισχύουν την οικονομία, όσων ασχολούνται με την κατασκευή σημαιών.
Ήμουνα από εκείνους, που χωρίς να έχω κάποιο ιδιαίτερο λόγο, δεν έχω μικρασιατική καταγωγή, φοβόμουνα τους ανθρώπους αυτής της χώρας. Ίσως η προπαγάνδα που βίωσα από το 1974 και μετά, όταν νεαρό παλικάρι κλήθηκα να πολεμήσω για την Κύπρο, με έκανε να νοιώθω ότι ως Έλληνας θα κινδύνευα αν ταξίδευα σ΄ αυτή τη χώρα. Μόνο μια φορά βρέθηκα στην Τουρκία το 2003, όταν ξεναγήθηκα με ένα “προστατευμένο” group, 30 ευρωπαίων συνδικαλιστών, σε μια εκδρομή από την Ankara έως την Cappadocia, συμμετέχοντας στο συνέδριο της τουρκικής εργατικής συνομοσπονδίας Toork-Is. Απεχθανόμενος μάλιστα τα ταξίδια μέσω ταξιδιωτικών πρακτορείων και την οργανωμένη ξενάγηση των τουριστικών groups, δεν θα αποτολμούσα ποτέ να κάνουμε ένα ταξίδι στην Τουρκία μόνοι μας, εγώ και η σύζυγός μου.
Και όμως το κάναμε. Η ευκαιρία δόθηκε με την πρόσκληση της νύφης μου, της Alic, Γερμανίδας Τουρκικής καταγωγής, που έχει μια όμορφη βίλα στο Pasalimani. Ένα παραθεριστικό θέρετρο λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Cesme.
Ένα μικρό οδοιπορικό, μόλις μιας εβδομάδας, από το Cesme, την Ismir και την Foca, ήταν αρκετό να με κάνει να αποβάλλω τους μύθους που μου καλλιέργησαν, από τα μαθητικά μου χρόνια για τους «άξεστους» με «δολοφονικά ένστικτα» τούρκους. Για τους απολίτιστους, βρωμιάρηδες ανατολίτες, που δεν θα έχαναν την ευκαιρία να μας ανασκολοπίσουν επειδή είμαστε έλληνες και χριστιανοί.
Αυτές οι λίγες μέρες ήταν αρκετές για να διαλύσω τους μύθους μου, δηλαδή πόσο «πολιτισμένοι», πόσο ανεπτυγμένοι είμαστε εμείς οι έλληνες και πόσο «απολίτιστοι» είναι αυτοί οι τούρκοι(!!!). Προσπάθησα να δώσω απτές αποδείξεις στον εαυτό μου για να στηρίξω τον παραπάνω ισχυρισμό. Έπαιξα στο πεδίο που αρέσκονται όλοι οι ελληναράδες κυρίως οι θρησκευόμενοι. 
Ένα τζαμί στο Alacati, παλιό ελληνικό χωριό Αλάτσατα, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τις πρώτες διαπιστώσεις. Το ανακαινιζόμενο τζαμί με άφησε έκπληκτο αμέσως με την είσοδό μου.
Το πρώτο που βλέπει ο επισκέπτης, στην ανατολική του πλευρά, είναι ένα τεράστιο τέμπλο με χριστιανικές εικόνες. Οι ανακαινισμένες αγιογραφίες τραβούν αμέσως την προσοχή όσων εισέρχονται με αποτέλεσμα ο επισκέπτης να αναζητεί το τζαμί!!!
Οι τούρκοι τεχνίτες είπαν ότι υπήρχε υπόσχεση των τοπικών δημοτικών αρχών, στον ελληνικό σύλλογο Αλατασιωτών, να ανακαινίσουν την παλαιά χριστιανική εκκλησία η οποία ήταν αφιερωμένη στα «Εισόδια της Θεοτόκου» και κάποια στιγμή είχε μετατραπεί σε τζαμί. Στην νότια πλευρά και στη βορινή του ναού, είναι ο χώρος λατρείας των μουσουλμάνων πιστών.
Πρόκειται για έναν ενιαίο θρησκευτικό χώρο, όπου συναντώνται δύο θρησκείες, ίσως για να αποδείξουν ότι ο θεός στον οποίο πιστεύουν και οι δύο είναι ένας και μοναδικός.
Μου ήρθε στη μνήμη το μένος διαφόρων, στην Ελλάδα οι οποίοι κατάγγελλαν τους απολίτιστους τούρκους που μετέτρεψαν τις χριστιανικές εκκλησιές σε τζαμιά, σε λουτρά, γυμναστήρια, κινηματογράφους, κέντρα διασκέδασης, ακόμη και σε στάβλους.
Το μοναδικό για μένα, στο άκουσμά του γεγονός που είδα στο Alacati, μου έφερε στην μνήμη στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου το Δεφτερδάρ Τζαμί, χρησιμοποιήθηκε επί χρόνια ως κινηματογράφος με την επωνυμία «Αγλαϊα» και στη συνέχεια με την επωνυμία «Μινώα»,όπως και το έτερο του Μαχμούτ Αγά με την ονομασία «Παλλάς». Με την ίδια χρήση και το τζαμί των Χανίων, όπου σήμερα στεγάζεται (ευτυχώς) το αρχαιολογικό 
μουσείο. Ως κινηματογράφος πορνό χρησιμοποιούνταν επί δεκαετίες το Χαμζά Μπέη Τζαμί στη Θεσσαλονίκη, το γνωστότατο σε όλους σινεμά «Αλκαζάρ». Ως πορνοσίνεμα χρησιμοποιούνταν μέχρι τη δεκαετία του ’80 και το τζαμί στην Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου. Ως μαντρί άλλοτε κι ως κινηματογράφος το τζαμί της Νερατζές στο Ρέθυμνο και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Αλλά παρασύρθηκα, με αυτό το άρθρο δεν ήρθα να περιγράψω τις άθλιες πολιτικές, ένθεν – κακείθεν του Αιγαίου πελάγους, αλλά να σχολιάσω την σημερινή Tουρκία, με τα μάτια ενός απλού τουρίστα που βρέθηκε σ΄ αυτή τη χώρα για μια εβδομάδα.
Τι συναισθήματα μπορεί να προκληθούν σε κάποιον, όταν βλέπει σε κάθε χωριό των Ερυθρών, να ανακαινίζονται με δημόσιες δαπάνες, εκατοντάδες πετρόκτιστα σπίτια, τα οποία χτίστηκαν από τους έλληνες κατοίκους τους στο τέλος του 19ου αιώνα, περίπου στα 1885; Μια χώρα που δεν φημίζεται για την οικονομική της άνθηση, πρόσφατος επισκέπτης του Δ.Ν.Τ., διαθέτει τεράστια κονδύλια για αυτές τις ανακαινίσεις. Σ΄ αυτά τα κτήρια περιγράφεται ευκρινώς το πότε κτίσθηκαν, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία και για το ποιοι τα έκτισαν.
Τα χωριά της χερσονήσου των Ερυθρών, είναι πλέον τουριστικά χωριά, τα οποία αναπτύχθηκαν τα τελευταία 10 – 15 χρόνια. Είναι η εικόνα της ευρωπαϊκής Τουρκίας που οι κυβερνήσεις της επιθυμούν να εμφανίσουν προς τα έξω. Δεν ξέρω αν οι Τούρκοι πολιτικοί καταφέρουν να εντάξουν την χώρα τους στην «ευρωπαϊκή ένωση», αλλά είναι σίγουρο ότι κατάφεραν να φέρουν εισόδημα στους ανθρώπους της περιοχής από τον τουρισμό.
Στο Cesme, στο Alacati και στα γύρο χωριά του Ildiri, χιλιάδες τουρίστες κάνουν τις διακοπές τους, δημιουργώντας το αδιαχώρητο στους δρόμους από το πρωί ως αργά το βράδυ. Μπαινοβγαίνουν στις ταβέρνες και στα τουριστικά μαγαζιά, τόσο αργά που μάλλον θα έλεγε κάποιος ότι κλείνουν πολύ νωρίς το πρωί. Μάλλον όμως δεν φοβίζει η δουλειά και η κούραση τους τούρκους μαγαζάτορες.
Τουρισμός: Αυτή είναι η λέξη κλειδί της ανάπτυξης της περιοχής και όλων των τουρκικών παραλίων. Και όσο περισσότερα χρήματα αφήνει ο τουρίστας τόσο καλύτερο. Αυτό το έχουν εμπεδώσει με τον καλύτερο τρόπο και το υλοποιούν με τα χλιδάτα τουριστικά συγκροτήματα και με τις υπηρεσίες ποιότητας στον θαλάσσιο τουρισμό.
Οι μαρίνες στο Cesme και στο Alacati είναι καταπληκτικές και μόνο με την μαρίνα της Ολύμπικ στο Λαύριο, θα μπορούσαν να συγκριθούν και σίγουρα κάτω από το μάτι ενός έμπειρου σκαφάτου θα έβγαιναν κερδισμένες.
Πάρκα, πλατείες, δρόμοι, μαγαζιά, μαρίνες, τουριστικοί χώροι, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΙ. Άνετοι φαρδύς πεζόδρομοι. Το παραλιακό μέτωπο όλων των παραθαλάσσιων χωριών, ανοικτό στην πρόσβαση στους πολίτες, που το ευχαριστιούνται.
Το σκηνικό του μικροπαγαπόντη, μικρομπαγάσα εμποράκου που προσπαθεί να σου πουλήσει 1 κιλό λουκούμια 30 ευρώ και συχνά τα καταφέρνει, υπάρχει παντού, σε όλο το Αιγαίο και σε όλη τη Μεσόγειο, από την Τουρκία θα έλειπε;
Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε στην Ελλάδα μας, αν είναι δείγμα πολιτισμού, η συμπεριφορά μας στα αδέσποτα ζώα; Πόσο μελάνι έχει χυθεί για να σταματήσει η φρίκη που προκαλεί η εικόνα των ζώων που έχουν φάει τη φόλα; Στην σημερινή Τουρκία, από όπου πέρασα τουλάχιστον, είδα σκυλάκια να γυρνούν στους δρόμους ή να ξαπλώνουν ανέμελα στα πεζοδρόμια, κάτω από την φροντίδα της τοπικής διοίκησης. Αψευδής μάρτυρας οι εικόνες. Όλα τα αδέσποτα σκυλιά, καταγραμμένα, με σήμανση που υπάρχει στο αυτάκι τους, στειρωμένα και εμβολιασμένα. Που είναι η Ελλάδα, που δίνουμε συγχαρητήρια σε όσους δεν τα παρατάνε στους δρόμους, δεν τα πετροβολούν και δεν τα σκοτώνουν;
Ο επισκέπτης, ιδιαίτερα ο τουρίστας, σε μια ξένη χώρα πρέπει να ξέρει που βρίσκεται. Την ελληνική εικόνα με την πλειοψηφία των δρόμων, χωρίς σήμανση της ονομασία τους και χωρίς αρίθμηση των κατοικιών, δεν θα την συναντήσει κανείς ούτε στο μικρότερο χωριό από όσα τουλάχιστον περάσαμε. Ούτε καν την ασυδοσία, του να βάζει ο καθένας στον δρόμο (του), το όνομα του πατέρα του, του τόπου καταγωγής του, της γυναίκας του, της κόρης του και της φιλενάδας του, δεν θα δει πουθενά ο επισκέπτης. Όλοι οι κύριας κυκλοφορίας δρόμοι, έχουν ονόματα προσώπων της τουρκικής ιστορίας και όλοι οι δευτερεύοντες δρόμοι, έχουν αρίθμηση (π.χ. 1350 sokak, 4672 sokakκ.ο.κ.).
Μόνο ένας οδηγός περιορισμένης νοητικής ικανότητας, θα μπορούσε να χαθεί οδηγώντας στο οδικό δίκτυο της Τουρκίας. Από τους μικρούς και μεσαίους επαρχιακούς δρόμους, μέχρι το εθνικό λεγόμενο δίκτυο, έχει την ανάλογη σήμανση, ώστε να μην χρειάζεται να συμβουλευτεί ο οδηγός κάποιον οδικό χάρτη.
Ε!! τώρα ας μην μιλήσουμε για την ποιότητα και του τρόπου που οδηγούν οι τούρκοι, συμπεριλαμβανομένης και της νύφης μου της Alic. Ίδια με αυτήν της Ελλάδας και λίγο χειρότερη. Ας μας ξεπεράσουν και αυτοί κάπου!!!
Όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση του καπνίσματος στην Τουρκία πριν από ένα χρόνο περίπου, όλοι είπαμε «σιγά μην πειθαρχήσουν οι τούρκοι, σε ένα τέτοιο καθεστώς απαγόρευσης». Θα σας εκπλήξω ίσως αν σας πω, ότι δεν υπάρχει περίπτωση σε κλειστό χώρο να υπάρξει κάποιος που θα καπνίσει. Απόλυτη πειθαρχία και σεβασμός στον νόμο, ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. Θυμάστε άραγε πόσες φορές έχει ανακοινωθεί στην Ελλάδα η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους;
______________
Η Foca ήταν η μεγάλη έκπληξη. Όταν αναχωρείς από εκεί, σκέφτεσαι: «καλά, οι έλληνες πρόσφυγες, όταν έφυγαν από δω, δεν πήραν τίποτα μαζί τους;». Φαίνεται ότι άφησαν πίσω τους τα πάντα, ακόμα και την λογική. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί, αυτό που «έφεραν και δημιούργησαν» στην (νέα) Παλαιά Φώκαια.
Η Foca, η Παλαιά Φώκαια της Τουρκίας, αντλεί το όνομά της από τη φώκια, που ζει στην περιοχή. Η φώκια είναι και το έμβλημα του χωριού.
Είναι ένα πανέμορφο τουριστικό χωριό, στημένο σε ένα φυσικό περιβάλλον που μοιάζει αρκετά με τον όρμο της Αναβύσσου. Γυρίσαμε απ΄ άκρη σε άκρη όλο το χωριό, απολαμβάνοντας την ξενάγηση της φίλης μας της Nargis Ovacik και της εγγονούλας της, της πεντάχρονης Leila.
Ένας πεζόδρομος πολλών εκατοντάδων μέτρων σε όλο το παραλιακό μέτωπο του χωριού, δεν αποκόβει τον περπατητή από την επαφή του με τη θάλασσα, κάτι που όπως προαναφέρθηκε συναντήσαμε σε όλες τις παραλιακές πόλεις που επισκεφθήκαμε.
Το μικρό λιμανάκι των ερασιτεχνών ψαράδων σε απόλυτη τάξη, πεντακάθαρο, χωρίς παρατημένα ρεμέτζα, προστατευμένο απ΄ όλους τους ανέμους, με το σωστό βάθος για βαρκάκια 3 – 5 μέτρων. Δίπλα η ψαραγορά, που θα την ζήλευε για την καθαριότητα και την τάξη η καλύτερη ψαραγορά της Ελλάδας (αν ξέρετε που είναι να μας την δείξετε).
Στο επόμενο μεγαλύτερο λιμανάκι, που φτάνει ο επισκέπτης αφού περάσει τον ανακαινιζόμενο χώρο του αρχαίου θεάτρου, τα τουριστικά σκάφη που κάνουν ημερήσιες εκδρομές στις γειτονικές παραλίες και τα αξιοθέατα και μετά το τελωνείο η μαρίνα με τα ιδιωτικά τουριστικά σκάφη, που επισκέπτονται την Foca κατά εκατοντάδες και το περίεργο, βρίσκουν χώρο να δέσουν!!!
Αδιαχώρητο τα βράδια στους πεζόδρομους και στην αγορά. Χιλιάδες οι τουρίστες που μένουν στα δεκάδες ξενοδοχεία και πανσιόν της Foca ή έρχονται από τις γύρο περιοχές να γευματίσουν ή να δειπνήσουν στα πεντακάθαρες ψαροταβέρνες με τους ευγενικούς σερβιτόρους. Και όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού, αρκούν 90 τούρκικες λίρες ή 45 € για ένα ζευγάρι που θα απολαύσει ένα πιάτο με φρέσκα ψητά μπαρμπούνια, φρέσκο ψητό καλαμάρι, σαλάτα και τα απαραίτητα αναψυκτικά με επιδόρπιο καρπούζι.
Λίγο πιο πέρα το λιμάνι των επαγγελματικών σκαφών. Οι τούρκοι επαγγελματίες ψαράδες, τουλάχιστον της Foca είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ. Ο χώρος λιμενισμού ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ, ούτε ψάρια πεταμένα στο νερό από το ξεψάρισμα, ούτε σακούλες, ούτε πεταμένα σκοινιά, ούτε χαλασμένα δίχτυα, ούτε λάστιχα. Μα είναι τόσο επιμελείς και έξυπνοι αυτοί οι τούρκοι;
Επισκέπτες έρχονται ακόμα και από τη Λέσβο, με ferryboat που πιάνει λιμάνι στη Foca τρεις φορές την εβδομάδα.
Συγκίνηση θα νιώσει κάθε έλληνας που έχει σχέση με την Παλαιά Φώκαια στην Ελλάδα, όταν επισκεφθεί τη Foca θα κορυφωθεί, όταν δει τα δεκάδες ανακαινιζόμενα ελληνικά σπίτια που κτίστηκαν πριν από 130 τουλάχιστον χρόνια, όταν ανθούσε η ελληνική κοινότητα, πριν αρχίσουν οι διωγμοί το 1914, μετά τους βαλκανικούς πολέμους.
Πανέμορφα πετρόκτιστα σπίτια που έχουν πινακίδες όπου αναγράφεται ότι ανακαινίζονται με δαπάνες του τουρκικού κράτους. Κάποια από αυτά έχουν τα ονόματα των μικρασιατών ελλήνων ιδιοκτητών τους. Όπως αυτό στην φωτογραφία που έχει ταμπέλα με το όνομα “Βλάχογλου”.
Φεύγοντας από Foca, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Φιλήσαμε σταυρωτά την Nargis και την μικρή Leila και υποσχεθήκαμε ότι κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε την Τουρκία, δεν θα ξεχνάμε τη Φώκια, το όμορφο ψαροχώρι της τουρκικής ακτής που μας ξάφνιασε και μας έκανε να το λατρέψουμε.
__________
Κορδελιό
Ένα καυτό Αυγουστιάτικο μεσημέρι, δεν είναι ότι καλύτερο να περπατήσει κάποιος στην τεράστια σε μήκος και πλάτος παραλία του Κορδελιού. Όμως έπρεπε να γίνει.
Πριν 100 και πλέον χρόνια, σ΄ αυτή την παραλία, περπάτησε μικρό κορίτσι τότε, η γιαγιά Έλλη. Και ήταν ανάγκη να περπατήσουμε και μείς εκεί, εκεί που έλεγε ότι έκανε βόλτα με το ποδήλατό της. Ήταν ανάγκη να ζήσουμε αυτές τις στιγμές και τις ζήσαμε με τα μάτια γεμάτα δάκρια.’
Τα 80 χιλιόμετρα της επιστροφής από την Σμύρνη μέχρι το Cesme ήταν σιωπηλά. Βυθιστήκαμε στις σκέψεις, για την Τουρκία που αναδύεται ως μια σύγχρονη χώρα, μέσα από τα προβλήματά της, οικονομικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, εθνολογικά. Για την Τουρκία που μπορεί να αλλάζει να προσαρμόζεται, να κυριαρχεί στο πολιτικό status της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης.
___________
Τελευταία ημέρα στην Τουρκία και σε μια ταβέρνα στο Alacati γίνεται γλέντι. Την επαύριο θα παντρευτούν δύο νέα παιδιά και εμείς είμαστε προσκεκλημένοι.
Είναι το γλέντι ενός παραδοσιακού γάμου σαν κι΄ αυτούς που βλέπουμε στα ελληνικά χωριά. Η νύφη μπαίνει στο σκηνικό καβάλα στο άλογο, ο γαμπρός ακολουθεί πεζός. Βλέπετε έχει σπουδάσει οικονομικά στη Βιέννη, πως να διανοηθεί να είναι αυτός στο άλογο και πεζή η νύφη. Το γλέντι καταλήγει με τους δεκάδες προσκεκλημένους νέους να πέφτουν στην πισίνα.
Το συρτάκι του έλληνα Ζορμπά, που παίζει η ορχήστρα το έσυρε (λέμε τώρα) ο Μάρκος, συμφοιτητής του γαμπρού, που είχε έρθει από την Ελλάδα προσκεκλημένος και σε ανταπόδοση της πρόσκλησης του γαμπρού και της νύφης στον δικό του γάμο με την Κρητικιά τη Σοφία στο Ρέθυμνο.
__________________
Επίλογος
Κάναμε τη σύγκριση, της σημερινής Τουρκίας από την μια και της σημερινής Ελλάδας από την άλλη. Είναι να μελαγχολείς, γιατί σ΄ αυτόν τον συναγωνισμό η ευρωπαϊκή Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πολύ μπροστά, πολύ καλύτερη και δεν είναι.-
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
