Του Νίκου Μπίστη

Γι’ αυτό πρέπει να τον κερδίσουμε. Ηταν θέμα χρόνου να συμβεί η 13η Νοεμβρίου. Και είναι θέμα χρόνου να ξανασυμβεί. Θα ξαναγυρίσουμε στην κανονικότητα μόνο μετά την εξόντωση του φιδιού και του τελευταίου αβγού του. Οπως ακριβώς έγινε με τον ναζισμό. Όταν μια πλατιά συμμαχία δυνάμεων με διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα ιεράρχησε ως πρώτη προτεραιότητα, στην οποία υποτάχθηκαν όλα τα άλλα, τη συντριβή του απόλυτου κακού. Και επειδή ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή και πολύ σκληρή υπόθεση, την πρωτοβουλία για τη σύμπηξη αυτού του πολύχρωμου μετώπου πρέπει να την έχουν οι δημοκρατίες και οι ηγέτες με ευρύ ορίζοντα. Γιατί είδαμε ότι μονομερείς ενέργειες και λάθος στόχοι, όπως του Μπους και των πρόθυμων συμμάχων του στο Ιράκ, είχαν αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Γι’ αυτό ακριβώς η συμμαχία πρέπει να είναι όσο πιο πλατιά γίνεται. Εκτός από τις ΗΠΑ, τις χώρες της ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα, πρέπει να συμμετάσχουν κράτη και δυνάμεις όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι, η Τουρκία και οι Κούρδοι.

Η δυσκολία του εγχειρήματος ως προς την επιδίωξη του αναγκαίου εύρους είναι προφανής, όμως περισσότερο προφανής είναι η απουσία άλλης αποτελεσματικής εναλλακτικής οδού. Η εκατόμβη στο Παρίσι, η ανατίναξη του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους, η γενικευμένη αίσθηση ότι ο καθένας σε όποιο μέρος του πλανήτη μπορεί αύριο να τιναχτεί στον αέρα εκεί που πίνει τον καφέ του, βλέπει ποδόσφαιρο ή ακούει μουσική, δεν επιτρέπουν άλλη καθυστέρηση. Είναι η ώρα να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ο ΟΗΕ που από το καταστατικό και τις αρμοδιότητές του μπορεί να αποτελέσει την ομπρέλα που θα δώσει το χτύπημα. Αν μείνουμε αδρανείς, τότε θα μας νικήσει ο φόβος, τότε είναι που θα κυριαρχήσει η γενικευμένη ισλαμοφοβία, η επικίνδυνα απλουστευτική ακροδεξιά ρητορική, τότε θα υποχωρήσουν οι ευρωπαϊκές αξίες.

Μερικοί ρωτάνε: Αν εξοντωθεί το ισλαμικό χαλιφάτο του ISIS, τι μας εγγυάται ότι θα σταματήσουν οι επιθέσεις στην Ευρώπη; Τίποτε, είναι όμως μια καλή αρχή. Αν αντιθέτως παραμείνει ως ιδεολογικό και στρατιωτικό κέντρο, με εξουσία και επικράτεια, τότε είναι βέβαιο ότι οι επιθέσεις θα πολλαπλασιαστούν. Δεν υπάρχει -όπως δεν απέδωσε και με τον Χίτλερ- πολιτική κατευνασμού, δεν υπάρχει χώρος για οποιαδήποτε μορφή συνεννόησης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει για αυτούς οδός διαφυγής, ότι δεν θα υπάρξει έλεος για τους ανελέητους.

Και επειδή εμφανίστηκαν πάλι οι κοινωνιολογούντες του καφενείου, που θέλουν πρώτα να αναλύσουν και να αναιρέσουν τα αίτια της τρομοκρατίας, θα πρόσθετα με μια εμφανή δόση υπερβολής ότι είναι η κλασική περίπτωση που πρώτα ορμάς και μετά αναλύεις. Γιατί αν δεν χτυπήσεις, δεν θα υπάρχεις για να αναλύσεις. Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν και ο Ρούσβελτ και αντί να αναλύουν τις -υπαρκτές- ευθύνες για την άνοδο του Χίτλερ, του τσάκισαν το κεφάλι.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ