Απόστολος Δοξιάδης

Μη γελιόμαστε: στέλνοντας σε ένα καθεστώς όπου έχει καταλυθεί κάθε έννοια κράτους δικαίου οκτώ ανθρώπους που έχουν ήδη χαρακτηριστεί «προδότες», δεν τους στέλνουμε να δικαστούν…

Μένουν λίγες ώρες ώσπου να παρθεί η απόφαση του Αρείου Πάγου για τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς. Σε αυτές τις ώρες το καθεστώς Ερντογάν προσπαθεί με κάθε δόλιο τρόπο, εκμεταλλευόμενο τον κάθε Εφιάλτη, μέσα από κάθε σκοτεινή δίοδο, δοκιμάζοντας την κάθε Κερκόπορτα, εδώ και στην Ευρώπη, να βιάσει το φρόνημα της Ελλάδας και να μας κάνει να τον προσκυνήσουμε, και να δεθούμε να γίνουμε φονιάδες. Γιατί μη γελιόμαστε: στέλνοντας σε ένα καθεστώς όπου έχει καταλυθεί κάθε έννοια κράτους δικαίου οκτώ ανθρώπους που έχουν ήδη χαρακτηριστεί, επισημότατα, από τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας τους, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, «προδότες», δεν τους στέλνουμε να δικαστούν. Η απόφασή του δικαστηρίου έχει ήδη βγει: εσχάτη προδοσία . Τους Οκτώ τους στέλνουμε να δολοφονηθούν. Με λιντσάρισμα; Με βασανιστήρια; Με κρεμάλα; Σας νοιάζει ο τρόπος; Εμένα όχι. Με νοιάζει η δολοφονία.

Το ύστατο τέχνασμα του Ερντογάν στην προσπάθεια να αρπάξει τους Οκτώ «προδότες» από τα χέρια μας είναι η καταγέλαστη «επιτροπή παραπόνων» που δημιούργησε προχτές. Αυτή και κάποιες ψιλοαλλαγές στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπως π.χ. ότι η προσωποκράτηση χωρίς απαγγελία κατηγορίας θα διαρκεί επτά μέρες αντί τριάντα, πουλιούνται στην Ευρώπη ως μέτρα επιστροφής στο κράτος δικαίου. Τι να σας πω, σπουδαία μέτρα! Μήπως ο Ερντογάν είπε μέσα στα νέα μέτρα του τίποτε για την ποινή του θανάτου, την οποία ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα ότι θα επαναφέρει; Μήπως είπε τίποτε για τις 43.000 συλλήψεις; Μήπως είπε ότι θα καταργήσει τα βασανιστήρια, τους ανεξήγητους θανάτους στα κελιά; Σιγά μην έλεγε! Και όσο για την «επιτροπή παραπόνων», το έργο της θα είναι οι… απολύσεις από το δημόσιο, που θα επανεξετάζονται, λέει, κατόπιν υποβολής αιτήματος. Κι όσο για τα μέλη της επιτροπής θα τα διορίζει, δημοκρατικότατα, ο ίδιος ο Ερντογάν, τρία κατευθείαν, ένα μέσω του υπουργού δικαιοσύνης, και τρία μέσω της διορισμένης από αυτόν διοίκηση των δικαστών.

Η «επιτροπή παραπόνων» και τα άλλα δήθεν βήματα επιστροφής στο κράτος δικαίου θα ήταν απλώς καταγέλαστα, αν δεν υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι κάποιοι τα συζητούν στα σοβαρά. Και κάποιοι προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως επιχειρήματα που θα πείσουν Έλληνες πολίτες ορκισμένους να φυλάττουν το Σύνταγμα και τους νόμους ότι «δεν πειράζει μωρέ, ας τους εκδώσουμε τώρα τους Οκτώ για να μη θυμώσει ο Ερντογάν, και δε θα τους πειράξουν, αφού επανέρχεται σιγά-σιγά το κράτος δικαίου… Να, έγινε και η “Επιτροπή Παραπόνων”!»

Δε μπαίνω στον κόπο να συζητήσω το τέχνασμα του Ερντογάν, γιατί θεωρώ όποιον το αντιμετωπίζει στα σοβαρά ως δείγμα αλλαγής ενός καθεστώτος που ολισθαίνει μέρα τη μέρα στην απόλυτη τυραννία είτε ηλίθιο, είτε πουλημένο, είτε προδότη, και άρα κάθε συζήτηση μάταιη. Αλλά αν έμπαινα στον κόπο θα τους έλεγα δυο μόνο πράγματα: Πρώτο, να θυμηθούν ότι οι Οκτώ είναι στρατιωτικοί, και άρα καμία αλλαγή στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν θα ισχύσει γι’ αυτούς, που υπάγονται στο στρατιωτικό νόμο. Και δεύτερο ότι καμία ρύθμιση τάχα «φιλελευθεροποίησης» δεν ισχύει για ανθρώπους ήδη χαρακτηρισμένους «προδότες». Η «επιτροπή παραπόνων» δεν κρίνει υποθέσεις εσχάτης προδοσίας.

Τελειώνω ομολογώντας ότι ντρέπομαι που γράφω αυτό το άρθρο σήμερα, μια μέρα πριν την απόφαση. Κι αυτό γιατί ντρέπομαι που χρειάζεται να επιμένω, ακόμη και τώρα, ασταμάτητα, στο προφανές. Μια πραγματική δημοκρατία θα αποφάσιζε να εκδώσει Εβραίους στη Γερμανία του Χίτλερ; Η απάντηση είναι προφανής. Κι όμως, συμπολίτες μου, η Ελλάδα του 2017 ακόμη διαβουλεύεται αν θα εκδώσει τους «προδότες» στο καθεστώς Ερντογάν! Κι αν αναφέρω τον Χίτλερ δεν είναι επειδή έτσι μου ήρθε. Όχι. Είναι επειδή έτσι τού ήρθε του Ερντογάν, που εδώ κι ένα χρόνο (εδώ), πριν καν την απόπειρα πραξικοπήματος, δήλωσε ότι το μοντέλο του για το καθεστώς που σχεδιάζει με το νέο του σύνταγμα είναι η Γερμανία του Χίτλερ.

Σας το λέω αλήθεια ότι ντρέπομαι. Ντρέπομαι που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να μιλώ πρωί βράδυ για τους Οκτώ. Ντρέπομαι για τη χώρα μου, ντρέπομαι για τους θεσμούς της, ντρέπομαι τους ξένους που απορούν, που με ρωτούν καθημερινά απορημένοι πώς είναι δυνατό μια δημοκρατική χώρα ακόμη να συζητά αυτό το ζήτημα. Αλλά συνεχίζω να μιλώ ως την ύστατη στιγμή, και από οίκτο γι’ αυτούς τους οκτώ φουκαράδες που έκαναν το τραγικό λάθος να μας εμπιστευθούν, θεωρώντας την Ελλάδα, είπαν, «ευρωπαϊκή χώρα», αλλά και από πείσμα εγωιστικό. Θέλω να ξέρω ότι εγώ τουλάχιστον πολέμησα μέχρι τέλους για να μη συμβεί το κακό, η απόλυτη εθνική μειοδοσία, το ανοσιούργημα της έκδοσης, που δε θα είναι στη πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά μια σειρά δολοφονίες, με τη βούλα του ελληνικού κράτους.

Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι Έλληνες, είτε με τις πράξεις τους, είτε με τις υπογραφές τους, είτε με τη δειλία τους, είτε με την αδιαφορία τους, είτε με τη σιωπή τους, θα πάρουν πάνω τους το αίμα των Οκτώ. Εγώ πάντως δεν το παίρνω.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ