Η βασική κριτική που ασκείται σήμερα στην κυβέρνηση είναι ότι αρνείται να πάρει αποφάσεις και να προχωρήσει σε συμφωνία με τους εταίρους, οδηγώντας τη χώρα είτε στα βράχια είτε σε νέο Μνημόνιο. Υπάρχει όμως και μια πιο επικίνδυνη διάσταση: αυτή της συστηματικής και με ανυπολόγιστες συνέπειες καλλιέργειας ενός πρωτοφανούς αντιευρωπαϊκού μένους στην ελληνική κοινή γνώμη.

Υπουργοί, βουλευτές, ακόμη και αρθρογράφοι που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ανήκουν στους λεγόμενους ρεαλιστές και όχι π.χ. στην πλατφόρμα Λαφαζάνη, μιλούν ανοιχτά για σύγκρουση. «Ή θα υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι ή θα πάμε σε ρήξη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει δραχμή», έλεγε σε «πηγαδάκι» πριν από μερικές ημέρες στη Βουλή υπουργός που θεωρείται «ψύχραιμη φωνή». Ο εκνευρισμός και η ταραχή των κυβερνητικών στελεχών είναι διάχυτος στις παρεμβάσεις τους τις τελευταίες ημέρες.

Καθώς εξανεμίστηκαν οι αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις ότι το Μνημόνιο καταργείται με ένα νόμο και ένα άρθρο και ότι οι Ευρωπαίοι «τοκογλύφοι» παρακαλούν να μας δανείσουν, τη θέση τους παίρνει τώρα μια νέα αφήγηση: «τα σκοτεινά νεοφιλελεύθερα κέντρα της Ευρώπης σε συνεργασία με τα εγχώρια και με εκτελεστικό βραχίονα τα πάντα ένοχα ΜΜΕ πολεμούν την κυβέρνηση και θέλουν να τη ρίξουν ώστε να μη διαδοθεί το μικρόβιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ε.Ε.».

Με άλλα λόγια, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι που μας υπονομεύουν και δεν μας αφήνουν να διαπρέψουμε σε αυτό που έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους: πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, έλλειψη δικαιοσύνης και κυρίως προοπτικής. Ακριβώς οι λόγοι που η Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα, είναι η μόνη που δεν έχει καταφέρει ακόμη να ορθοποδήσει.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει ένα σκληρό ευρωπαϊκό διευθυντήριο, συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο, που επιβάλλει συχνά λάθος πολιτικές. Η λύση όμως δεν βρίσκεται στην αυτοκτονία. Η Ελλάδα τείνει δυστυχώς να εμπεδώσει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την αντίληψη ότι είναι ένα κράτος που δεν θέλει να αλλάξει το παραμικρό. Μοιάζει με ένα κακομαθημένο παιδί που απλώνει συνεχώς το χέρι ζητώντας «χαρτζιλίκι», αλλά την ίδια ώρα στρέφει το βλέμμα αλλού, φωνάζοντας «αφήστε με στην ησυχία μου να το ξοδέψω όπως θέλω».

Είναι πια προφανές ότι η αντιμνημονιακή ρητορεία και η παραμονή στην ευρωζώνη δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Δυστυχώς όμως, η τακτική «Κούγκι» κερδίσει ολοένα και περισσότερους θιασώτες μέσα σε ένα αμήχανο και πολιτικά εγκλωβισμένο υπουργικό συμβούλιο, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρέμονται από μια κλωστή και ο κίνδυνος να πάνε χαμένες οι θυσίες 5 ετών μεγαλώνει.

Η Ιστορία θα δείξει αν αυτοί που απειλούσαν για αποχωρήσεις με ελικόπτερο, θα γίνουν τώρα οι επιβάτες του, παίρνοντας μαζί και τις τελευταίες ελπίδες που έχει η Ελλάδα να γίνει ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος, αντί να υποβιβαστεί ταπεινωτικά σε μια περιθωριακή βαλκανική χώρα.